Den gangen eg ødela menisken min!

Eg sa jo at eg sko fortella om den gangen eg ødela kneet mitt....

Det va ein gang mannen tog meg me på firmatur. Den gjekk te Farsund Resort, å va nøye planlagt fra A-Å av firmaet. Me gleda oss volsomt, å det va sjikkeligt kjekt fra me kom på bussen te me reiste hjem.

Fredagen va rolige, så rolige så det går an når det e litt gratis drikka. Lørdagen va fullpakka. Rebus, fisking, vannski, å sist men ikkje minst havrafting på ein ribb! Me konne vella ka me ville ver me på itte rebusen, å det va hvertfall ikkje fisking. Ikkje e me så gla i vannski heller, men når me hørte havrafting va me begge sjønt eninge om at det sko me vera me på.

Me fekk ein goe innføring i ka dette konne innebera av don-johan'en så førte ribben. (Snakk om utradert rondbrennar, ler meg ihjel.) Det va hjernerystelse, ribbeinsbrist, å andre ting konne brekka. Ein hadde og klart å slå ud någen tenner.

Der det va farligast å sidda, va jo heilt framme. Men det va jo der du opplevde mest. Det va der du fekk adrenalinskikk, å kjende på følelsen at "dette kan du dø av"! 

Eg visste me ein gang kor eg ville sidda. MÅTTE jo sidda der du kjende at du levde. Å se å føla på redselsgleden i kroppen, det seie ikkje eg nei te! Mannen sine arbeidskollegaer, ja, di rista på håve å lurte på ka gal dama han hadde. Va jo FARLIGT der framme....

Eg brøyta meg fram, å der blei eg siddane aleina. Ingen andre tørte, men det stoppte ikkje meg. Så bar det ud i havgapet ikkje langt fra Lista fyr. Bølgene blei høgare å høgare, å det blei vanskeligare for kver bølga å ikkje kjenna på redselsgleden så rusha kroppen. Eg hylte i glede, redsel å fryd. Pinnhåldt i bøylen foran, å knenå bøyde seg for kver ein gang me slo ner i sjøen. Det va heilt fantastisk!

Men eg har jo ledd å muskelplager, så eg måtte gje meg. Hadde ikkje merr krefter i hendene, å lår å legger ville ikkje lya meg. Eg måtte rett å slett gå lenger bag i båden.

For ein nertur. Det va som å vera på tur me bestemor (nå e eg  jo bestemor, men ikkje sånn). Kor kjedeligt, men eg måtte se meg slått.

Når me då kom te land, sko eg på landjordå igjen. Å då va det eg merka ka så va skjedd. Kneet va ubrugeligt, å eg konne nesten ikkje gå. At eg hadde gangsperr (støl) i ei uga ittepå, det hadde eg rekna me. Men at eg ennå ikkje klare å gå sjikkeligt på venstrefoden, å må operera, va ikkje heilt me i bereiningå.

Ennå går guttane på jobben te sambo. ront å riste på håve øve hu galna så absolutt sko sidda framme på båden, der det va FARLIGT!

Eg hadde jort det igjen, om eg hadde fått sjans!!!