Mitt møte med ei PUH-jenta på sykkel!

I mine øyer, DEN søda jentå. Men eg vett at ungdommen ser någe merr svart/kvitt. De ser ikkje den lyse, tandre huden som elfenbein, men griserøe solbrendt. Det kvida, krøllita håret i uregjerlige rekker, fant eg nydeligt som ein glorie, men ungdommen ser høysåda så ikkje bler gredd. Den keitite sykkelstilen va barnligt søde, mens de ser bare ei sjangling.

Så feil ein av å te kan ta...

Den jentå eg såg, å snakte me va deiligt åben å livlige. Eg hadde lyst å stå der å snakka me hu. Men hu va ein ungdom, å såg någen guttar på egen alder. Ivrigt sykla hu bort mod di, mens hu høgt annonserte "Eg kan og sykla", mens eg sto igjen me stolte tårer i øyene mine, ennå eg ikkje kjente hu.

"Se, eg kan og sykla!"

Guttane snudde seg og bøyde av for å gje plass. De smilte... "Ja, du kan og sykla. Så flinke du e!"

"Kor dokker har vert?" Guttane svare, "me har vert på foballbanen". De smile te hu, prate någe mer, men nå e di såpass langt vekke at eg ikkje, me mine lange øyre klare å hørra. Men eg hørre hu le, hjerteligt!

Eg står tebage me tårer, glade tårer øve å ha sitt någe så fint. Et sånn et nydeligt møde mellom to verdener, men lige....